Vizelere 1 Kala

Vizelerime tam bir hafta kaldı fakat ne biliyorsun derseniz hiç bir şey derim.Çalışmıyorum değil, aslında öyle evet çalışmıyorum ama çalışmaya değer bir şey göremiyorum.Yurt arkadaşlarım, okuldaki arkadaşlarım da öyle sanki boşu boşuna gidiyormuşuz gibi.Aslında tek yapabileceğimiz şey ezber ve yine ezber.
 2 hafta oldu eve gitmeyeli aslında eve gitmek istesem giderim ama dönmek ister miyim bilmiyorum.Kendimi burada zorluyorum, özlüyorum.Annemle konuştum bugün kızım dedi sen orada bir şey yemezken benim de boğazımdan hiç bir şey geçmiyor dedi.Kahroldum.Neden kendini bu denli zorluyor ki hem kendini hem de beni üzüyor boşuna.Sonuçta Allah korusun eğer bir şey olursa yolum bir saat eve.Ama bir eve bir yurda gidip geldiğimde hem yoruluyorum hem de yurda gelince evi daha ama daha çok özlüyorum.Eğer vizelerin bitişine kadar eve gitmezsem tam 5 hafta ev yüzü görmemiş olucam.
Ponçik nankörü unutur belki beni.O da ayrı bir burnumda tütüyor.Yeni yeni huylar edinmiş mesela tuvalet kapısını açık bulunca girip tuvalet kağıdıyla savaş ilan ediyormuş.Tabi ki benim oğlum galip geliyormuş ama annem bu galibiyetten pek mümkün değilmiş haliyle.
 Yurt hakkında sevdiğim şeyler ise İstanbul'dan sonra gelen o sessiz sakin hayat.Gece hiç duymadığım kuşların sesini dinleyerek uyumuştum ilk gece her ne kadar zor olsa da benim için uyumak.Bu böylece gitti.Sanki farklı diyarlardan buraya konser vermeye gelmişler,bense onların tek dinleyicisiymişim gibi.