Merhaba hiç bir zaman doğru dürüst giriş cümlesi yazamamışımdır.Bu da onlardan biri oldu galiba.Ergen Yazarınızın kaybettikten sonra kazandıklarını anlatan güzel bi yazı yazmayı planladım sizlere.Buyrun...
Ben pek çok şeyi, şansı, insanı, dostu kaybettim.Kaybetmek artık benim için o kadar da zor değil yani anlıyacağınız.Benim kaybettikten sonra kazandığın güzel şeyler de oldu.Kıymetini daha iyi anladım kazandığımın.
6. sınıftayken annem ikiz kardeşlere hamileydi.Annemin hamileliği başından beri çok zorlu geçmiştir.Kimse bize yardım etmedi o zamanlar.Ben de küçük olduğum için annem her işi kendi yapmaya çalışırdı.Benimle ve kardeşime vakit ayırmayı ne kadar fazla istese de benim annemin hamileliğine dair hatırladığım tek şey hastane odasında annem serum yerken başında beklememdi.Eve gelip tekrar bizim için ayağa kalkıp yemek pişirmeye çalışmasını izlemek beni ne kadar yaralardı.Temizliği yapmaya başladım annem ne kadar istemese de ben yapıyodum.Kardeşime daha fazla ilgi göstermeye başladım, onun ödevlerine yardımcı oluyordum, babamla aramızdaki bağ daha da güçlenmiş gibiydi.
Annem hamileliğinin 7. ayını yaşarken.Bir perşembe alışveriş günümüz olduğu için ben, annem, kardeşim pazara alışverişe çıkmıştık.Anneme aniden sancı gibi bir şey girdi.Acilen bir cafe ye girdik.Suyum geldi dedi bize.Hemen eve gittik babam geldi.1 saatlik hastane yolunu yarım saate gitmiştik.İş çıkışı saati olduğu halde.Anneler gününe bir hafta kala kardeşlerim vefat etti.
O gün kimseyi istemedim yanımda annem sabaha karşı eve geldi.Tüm gece ben evde kardeşim evde haber bekledik , bize bakmaya yengem gelmiş ben ağlıyorum bir yandan da belki kurtulurlar diye kardeşimin moralini düzeltmeye çalışıyorum.Annem sabaha kadar kardeşlerimin ölmesini beklemiş.O yıl sanırım hayatımın en zor yılı.
Ondan sonra hep iki tane kız kardeş istemişimdir.Ne olursa olsun bir birimizi seveceğimiz, zor durumda yan yana olacağım iki kız kardeş.Sonunda dualarım kabul oldu iki tane birbirine hiç benzemeseler bile birinin canı yandığında ötekinin de yanan kardeşlerim olmuştu.Teşekkürler rabbim.
O yıldan sonra kimin yanımda olup olmadığını da anladım.Aslında kimse yoktu yanımda.Hayatın acımasızlığını öğrendim.Bu da benim hayatıma gelen en büyük artıydı.
Acı çekerek öğrenmek.Çoğu şeyi böyle öğrendim.Sana şükürler olsun rabbim bana çoğu şeyi gösterdiğin için.
Ben pek çok şeyi, şansı, insanı, dostu kaybettim.Kaybetmek artık benim için o kadar da zor değil yani anlıyacağınız.Benim kaybettikten sonra kazandığın güzel şeyler de oldu.Kıymetini daha iyi anladım kazandığımın.
6. sınıftayken annem ikiz kardeşlere hamileydi.Annemin hamileliği başından beri çok zorlu geçmiştir.Kimse bize yardım etmedi o zamanlar.Ben de küçük olduğum için annem her işi kendi yapmaya çalışırdı.Benimle ve kardeşime vakit ayırmayı ne kadar fazla istese de benim annemin hamileliğine dair hatırladığım tek şey hastane odasında annem serum yerken başında beklememdi.Eve gelip tekrar bizim için ayağa kalkıp yemek pişirmeye çalışmasını izlemek beni ne kadar yaralardı.Temizliği yapmaya başladım annem ne kadar istemese de ben yapıyodum.Kardeşime daha fazla ilgi göstermeye başladım, onun ödevlerine yardımcı oluyordum, babamla aramızdaki bağ daha da güçlenmiş gibiydi.
Annem hamileliğinin 7. ayını yaşarken.Bir perşembe alışveriş günümüz olduğu için ben, annem, kardeşim pazara alışverişe çıkmıştık.Anneme aniden sancı gibi bir şey girdi.Acilen bir cafe ye girdik.Suyum geldi dedi bize.Hemen eve gittik babam geldi.1 saatlik hastane yolunu yarım saate gitmiştik.İş çıkışı saati olduğu halde.Anneler gününe bir hafta kala kardeşlerim vefat etti.
O gün kimseyi istemedim yanımda annem sabaha karşı eve geldi.Tüm gece ben evde kardeşim evde haber bekledik , bize bakmaya yengem gelmiş ben ağlıyorum bir yandan da belki kurtulurlar diye kardeşimin moralini düzeltmeye çalışıyorum.Annem sabaha kadar kardeşlerimin ölmesini beklemiş.O yıl sanırım hayatımın en zor yılı.
Ondan sonra hep iki tane kız kardeş istemişimdir.Ne olursa olsun bir birimizi seveceğimiz, zor durumda yan yana olacağım iki kız kardeş.Sonunda dualarım kabul oldu iki tane birbirine hiç benzemeseler bile birinin canı yandığında ötekinin de yanan kardeşlerim olmuştu.Teşekkürler rabbim.O yıldan sonra kimin yanımda olup olmadığını da anladım.Aslında kimse yoktu yanımda.Hayatın acımasızlığını öğrendim.Bu da benim hayatıma gelen en büyük artıydı.
Acı çekerek öğrenmek.Çoğu şeyi böyle öğrendim.Sana şükürler olsun rabbim bana çoğu şeyi gösterdiğin için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder