Mola Zamanı

Az önce yaşadığım saçma sapan ve yorucu olayın gazına gelerek bu yazıyı yazıyorum.
 Az önce sanki omuzlarıma bir ton yük koyup ' hadi şimdi ne bok yersen ye' deyip ortada bırakılmış gibi hissediyorum.En güvendiğim iki insandan biri az önce az çok nedenini anlasam da yalnız bırakmamam gereken zamanda onu yalnız bıraktım.
 Onlara geçen gün yaşadıklarımı tam olarak anlatamam zaten canımı yeterince sıkıyor.Şu an acilen psikoloğa veya ona benzer bir doktora görünmesi gereken ruh hastasıyım ve bu haldeyken iyi rolü yapmak gerçekten çok zor.Onlar uzaktayken bunda bu kadar zorlanıyorsam yanlarında olduğumda onları üzüp canlarını sıkmak istemiyorum. 
 Dostumu öyle bırakmak pek hoşuma gitmiyor ama bana ben mutluyum dedi.Mutlu değil.Bunu biliyorum rahat kalması gerek.Üzgünse öyle davranması gerek.Ben onu mutlu görünmesine zorlayan bir dost olarak kalmak istemiyorum.Bir hafta sonra filan ararım ve gönlünü alırım.Anlatırım o da anlar.Bu ilk ayrı kalmamız ve ne biliyim 2 senedir bana hiç kimsenin yakın olmadığı kadar yakın oldular.Çünkü üçümüz de sevgiye muhtaç insanlarız.Üçümüz yetiyoruz da.
 Sonra verdiğimiz bir söz var.Ölmek yok.Birbirimizi üzmek yok gibi bir şey bu.Ben zaten şu an bir ölüden farksızım.Bu geçerli mi bilmiyorum.Yine de daha dikkatli yaşıyorum artık sözüm yüzünden.Bazen sınanma anlarım oluyor.Kimi kandırıyorum ki benim bir günüm huzurlu geçmiyor.Aklıma şu şeytan girmiyor değil ama uymıycam.Bana kendine dikkat et veya kendine iyi bak diye veda eden çok insan var, herkes iyiliğimi istiyorsa niye gidiyor?Siz beni terk ettikten sonra ben nasıl iyi olayım.Nasıl mutlu rolü yaptığımı bile görmeden gitmiş oluyorlar.Siz merak etmeyin ben gerçekten iyi bir oyuncuyum.Asla kötü olduğumu anlayamazsınız.
 Neyse bu ikisi farklı insanlar nah bırakırım onları.Benden hastalık bahanesiyle kopamazsın beni anladın mı?Ya da sebebi her neyse.

(Bu gifi hep çok sevmişimdir)