© Sağ Tıklama Engeli

25 Kasım 2013 Pazartesi

3 Saatlik Mutluluk

 'Bazı şeylerin değerini kaybedince anlarsın'.Hep kurarlardı bu cümleyi.Siktiğim ne diyor bu diye boş boş bakardım.
 Bu cümleyi cumartesi günü uygulamalı olarak anladım.Dostlarımı 1 ay sonra ilk kez görecektim.Gerçekten her sabah nefret ederek indiğim metrobüs durağından o gün heyecanla, mutlulukla, en çokta özlemimle beraber indim.Eski okulun oradan geçerken daha yeni anladım tamam artık buraya ait değilim dedim.Gözlerime doluşan özlem ve pişmanlık yaşlarını elimin tersiyle silip attım.Caddenin her yanında bir anım varmış meğer.O zamanlar kıymetini bilememişim, şükretmemişim yanımda arkadaşlarım olduğu için.
 Gelelim buluşmamıza sanki  1 ay değil yıllardır görüşmüyormuş gibi sarıldık birbirimize, beraber resim çekildik (ki ben nefret ederim).Bugün o resimlere baktığımda mutlu görünüyordum ama gerçekten mutlu, poz değil.Ayrılmamız ise zor oldu sonuçta tekrar bir birimizi göremeye de biliriz.Ayrılıklardan hep nefret etmişimdir zaten.3 saatlik olsa da mutluluğum bana 1 ayın yalnızlığını unutturdu.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder