Uyan

Hep aynı şey aynı rüya asla uyanmıyacak gibi.Konuşamıyorum sözcükler düşmüyor dilimden boğazımda bir yerde takılıyor. Diyeceklerim kalıyor beynimle boğazım arasında, çıkıcak bir yer bulamıyorlar.Orda kalıp çürüyorlar.
Bu sefer rüyada değilim konuşabilirim diyorum fakat kurtulamıyorum.
Küçük bir çocuk gibi beynim hep istemediğim fakat mecbur olduğum bir oyunu oynatıyor bana ve bundan zevk alıyor.Ne kaçabiliyorum ne de saklanabiliyorum.Orda bir yerde hapisim.
Sonunda uyanıyorum kulaklarım çınlayarak.Nefes nefese sanki maraton koşmuşum gibi.