(Aklımda özellikle bu şarkı yoktu ama Cem Adrian saolsun ağlattı)
Biliçaltım orası çok karmaşık...Farkında olmadan özlediğimi gösteriyor o insanları bana her gece.Her gece eski dostlarımla beraber geçirdiğimiz güzel günleri hatırlatıyor bana.Ben ne kadar inkar etsem de özledin diyor.Kendi kafamın içinde kendimle kavga ediyorum hayır özlemedim diyorum her gece farklı bir anımı gösteriyor bana rüyamda sonunda sürekli bir felaket oluyor o güzel geçirdiğim anlar bi anda kabusa dönüveriyor.Uyandığımda o yılları düşünmeden kendimi alamıyorum.Böyle bir anımız da vardı diyorum kendi kendime ama son böyle değildi diye düşünüp duruyorum.Eski günlüklerimi okuyorum.Her anımı yazmışım ne kadar mutluymuşum.Ne kadar zarar verseler de bana öteki yarım gibi olan insanların beni gram umursamadan gitmesi tek bir anımı bile önemli kılmıyor artık.Uyumaktan korkar hale geliyorum.Artık ben de unutmak istiyorum ama izin vermiyor işte kalbim, beynim.Beni bir an bile düşünmeyen insanlar için bile hala ağlayabiliyorum.Ben de kimseyi umursamak istemiyorum.Duygusuz bir insan olmak istiyorum.İhanete uğrayınca ağlamak değil, güçlü durup yılmamak istiyorum.
